İnsanoğlu unutur. Allah bize bu özelliği vermiş. Yoksa bir cenazeniz olduğu zaman ömür boyu her an unutmadan yaşadığınızı bir düşünün. O psikoloji ile insan hayata tutunamaz ve kaybolup gider. O yüzden insanoğlu unutur. Hem de çabuk unutur. Ölümü anlatırsın, ya da bizzat bir yakınının, sevdiğinin ölümünü yaşar. “namaz kıl, kalp kırma” dersin, “evet doğru söylüyorsun” der, hemen aklına gelir. Tabi bir müddet sonra dünya ve şeytan tekrar onu içine alır. Her şeyi yine unutur. Biz bunun farkına vararak unutmayalım, hatırlayıp hatırlatalım.
Şehitler için pedal çevrilmez, koşulmaz, madalya hediye edilmez, onlar için spor yapılmaz. Şehitler için tek yapılaması gereken dua okumak, mevlit, Yasin-i Şerif ve Kuran-ı Kerim okutmaktır. Sadece bunlar yeterli mi? Tabi ki hayır. Dua ile olsaydı dilenciler padişah olurdu. Akşama kadar dua ediyorlar sonuçta. Peki, başka ne yapılır? Şehitlerin emanetine sahip çıkılır, uğrunda o güzel mertebeye eriştikleri ‘vatan’ için, birlik ve beraberlik için çok çalışılır, hep çalışılır, hep birlikte çalışılır…
Bu uğurda da mücadele edelim tabi. Çıkıp dağlarda mı mücadele edelim? Hayır. Bu memleketin savaş ordusuna ihtiyacı olduğu kadar, dua ordusuna da ihtiyacı var. Herkes işini yapacak. Sen, ben ve o işimizi düzgün yapalım. Güvenlik güçlerimiz ve şehitlerimiz için dua, ülkemizin bölünmez bütünlüğü için çalışarak mücadele edelim. Şimdi dostlar her yerde birlik ve dirlik dönemi… Allah’a emanet olun. Sağlıcakla kalın.
